Het lijkt wel een vloek: de meivakantie begint en abrupt zakken de weersvoorspellingen in. Een spontaan besluit om de warme, zonnige donderdagavond ervoor naar het Teutoburger Wald te rijden en daar met Matt af te spreken, was dus snel genomen. Onderweg ernaartoe realiseerde ik me dat ik er al negen maanden niet meer geklommen heb. Hoog tijd dus om weer iets anders te voelen dan de kenmerkende rotsvormen van het Ruhrtal. Omdat het zandsteen in Teuto natuurlijk verweerd is, is de vorm niet te vergelijken met het afgegraven zandsteen in het Ruhrtal: de vormen zijn ronder, diverser en vaak veel subtieler. Het bleek weer flink wennen te zijn!
Na vijf kwartier in mijn eentje geboulderd te hebben op de Siamesische Zwilling (meer dan twee 6B+ traverses kon ik er niet uitklimmen) trof ik Matt bij de Königstein. Vanwege de warme, klamme lucht besloten we routes te klimmen. Het bleef er bij één, en ik klom hem niet uit... Met de routenaam 'Form-indikator' was dat een flinke dis naar mijn vorm op dat moment. Naar mijn mening is de cruxpas (een dynamische kruisbeweging vanaf een klein, raar, ondiep tweevingergreepje zelf al een 6B+/6C boulder, maar desondanks krijgt de route een XIII- waardering, ruwweg 6c+ op de Franse schaal. Pijnlijke ervaring dit... Ik houd het er maar even op dat ik me al leeg heb getrokken tijdens het boulderen ervoor. Desalniettemin zal ik toch snel naar de Königstein terug moeten gaan om dit deukje in mijn ego recht te zetten. Zou mijn routevorm echt zo slecht zijn? In dat geval is er - met een gesteld jaardoel van 8a - werk aan de winkel!
 |
| In de crux van Form-indikator (VIII-) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten